Friskusen: 2013

Friskusen i meg har ikkje fått utfolde seg i det siste, men endeleg (!) er eg operert for kompartmentsyndrom i ein legg, og om ei veke kan eg forhåpentlegvis trene som normalt igjen fram til neste operasjon.

MEN, i går var eg og mange andre (mellom anna Friskus Helleren) i vindtunellen på Voss vind. Og for ei oppleving! Dette anbefalast på det sterkaste!

Å skulle ut i "ukjent terreng" er jo alltid litt spennande, men dette var absolutt ikkje noko å grue seg til. Det var ikkje skummelt, men likevel ganske så utfordrande. Det eg syns var vanskelegast var nok å lære seg kor små bevegelsar som skulle til, og det var lett å gløyme at instruktøren overdreiv sine bevegelsar for at det skulle bli enkelt å sjå kva han ville. Men det gjekk, og på slutten av andre (og siste) tur klarte eg til og med å ligge litt stabilt og svinge rundt i ein sirkel (haha, det høyres jo ikkje vanskeleg ut i det heile, men det var det!).

Først litt instruksjon

Inne i sjølve vindtunellen vart litt data, som t.d. vindhastigheit, vist. Vi låg på opp mot 200 km/t (+ - alt etter vekt o.s.v. (trur eg)), som cirka skal tilsvare eit fallskjermhopp

Skeptisk, men klar!

Første tur i tunellen (dessverre var det vanskeleg å få til gode bilder...)

Runde to (kvar av oss fekk 2*1,5 minutt inne i tunellen)

Runde to i vindtunellen

Happy, happy!

Konklusjonen er; eg skal definitivt tilbake!

Det er lite nemneverdig friskusaktivitet for tida, men denne helga må seiast å ha vore bra på den fronten! 4 jenter sette kursen mot Geilo i STRÅLANDE sol!

Utsikta frå bussen lova godt!

Helga var sett av til sykkel-/fjelltur laurdag og ein tur i høgdeparken søndag. Perfekt blanding av natur, trening, slit, gode opplevingar og utfordringar, spør du meg.

Laurdagen starta med at vi henta leigesyklane våre på Geilo sommerpark, og turen gjekk oppover mot Prestholtseter. Og her var det stigning gitt. Og den tok heller aldri slutt. Sola steikte, svetten rann og hjula trilla. Endeleg, etter 14 km og ca. 540 meter total stigning på sykkel kom vi fram til Prestholtseter der ALLE, som ikkje gadd å vere så spreke som oss, hadde parkert. For ein trafikk, og for ei massevandring på ein slik flott haustdag. Det var visst ikkje berre vi som syns fjellet var eit sjølvsagt val ein slik dag...

Morgonsol

Klar for sykkeltur!

Litt startproblem og mekking...

Målet for sykkelturen og start for fjellturen rett der framme, og bilar parkert i lang, lang rekke!

Status ved aktivitetsskifte på Prestholtseter

Ein pust i bakken

Opp DER skal vi!

Turen gjekk vidare til fots opp Prestholtskaret til Hallingskarvet. Trappetrin på trappetrin i kø! Og beina var ikkje heeeeeilt fornøgde med bratt oppstiging etter høgdemetra på sykkel...

http://www.geilo.no/vaar-sommer-hoest/se-og-gjoere/turer-og-utflukter/prestholtstien/

Prestholtskaret

Etter at vi kom opp på skarvsenden på ca. 1700 m.o.h. sleit vi litt med å finne den merka råsa vidare, så vi enda ikkje opp ved varden med turboka (så den fekk dessverre ikkje autografane våre...), men fann oss i staden ein eigen varde med god, god utsikt. I kilometer var vi komne så langt som vi skulle.

På Hallingskarvet! Prestholtseter med bil på bil på bil på bil der nede...

Status på topp

Oh yes; crazy people, de galne har det godt etc, etc...

Turen ned igjen gjekk ganske kjapt. Syklane skulle leverast seinast kl. 17.00, og underteikna stressa med tanke på kor dårleg eg likar å sykle fort i nedoverbakke på grusveg! Men syklane vart levert med god margin, og underteikna kan skrive under på at god terrengsykkel med feite dekk gjev ein mykje betre tryggleiksfølelse enn racer- eller hybridsykkel.... Spørst om det må bli ny sykkel på meg ;)

Nerdefakta sykkel- og fjelltur til Hallingskarvet opp Prestholtstien:
Lengd: 34.38 km.
Tid i alt (med pausar): 6 timar og 7 minutt.
Høgdestigning: 1138 meter.
Kaloriar brukt: 1781.
Puls: snitt 152. Maks 189.

Hallingskarvet ;)

Søndag kom med meir sol. Og turen gjekk til Geilo høgdepark.

Ei kakaopause før tur i tretoppane

No skulle psyken utfordrast og meir eller mindre krevande hinder forserast i tretoppane. Etter klatreselepåkledning og nervøs straming av magebelte for nokre av oss, fekk vi ei kort innføring i sikring og måtte ta oss gjennom ei kort testløype før instruktøren slapp oss lause i dei 31 hindra i høgdeparken. Fortumla og lett sjokka over at vi allereie skulle klare oss sjølve måtte vi spørje instruktøren ein gong til, om ho verkeleg meinte vi skulle klare oss sjølve, før vi tok sjansen på å klatre opp den første taustigen. Etter at ei noko krass instruktørdame hadde sagt "ja, jeg sa jo det" måtte vi berre fint innfinne oss med at det var ingen veg tilbake. Underteikna merka sug i magen allereie i første taustige, og det vart ikkje akkurat betre då eg oppdaga at eit av dei første hindra var å kaste seg (sleppe seg noko forsiktig) i fritt fall (vel...hengande i ein trygg sele då...) ut i intet mot eit nett mange mil vekke (ehm....nokre meter). Eg klarte heldigvis å "practice what I preach", og kaste meg i det utan ALT for mykje nøling. Og så var det jo faktisk ikkje så gale då... Sjølvsagt!